Het vernieuwde eindpunt op de St.Pietersberg op 23 november 2019

                                                        Fort Sint Pieter

Ja, plotseling lees je dat het eindpunt van het Pieterpad is verlegd. Jammer genoeg hadden we toen net het eindtraject gelopen. Maar niet getreurd...het is een mooie gelegenheid om nog eens een nachtje over te doen in Limburg. We combineren het met het traject tussen Valkenburg en Sittard. Dat hebben we gisteren gelopen en vandaag starten we ons hernieuwde laatste stuk vanaf het station van Maastricht.
We wandelen door de gezellige stad, drinken daar onze koffie. Het is iets minder mooi weer dan gister. De zon lijkt achter de wolken te blijven, maar het is droog. Onderweg nog even een kiekje van de oude muur van Maastricht.

We voelen de spieren van gisteren nog, maar vol goede moed op naar de Sint Pietersberg. En ja hoor hij staat er nog. We lopen naar boven met rechts een mooi uitzicht over Maastricht en linksom lopen we rond Fort Sint Pieter..

 We wandelen verder richting de Enci-groeve. Een oude mergelgroeve en tevens het eindpunt van het Pieterpad op een overhangend platform boven de groeve. Indrukwekkend dat wel. Ik merk dat niet iedereen over het rooster op hoogte durft te lopen. Maar wij doen het wel. We hebben het weer gehaald!!!!:)




Nu nog 4 trajecten! Wel wat dichter bij huis. Zuid Limburg was zeker de moeite waard.
We wandelen terug naar het station, maar gaan eerst nog even lekker eten in Maastricht!

 

Van Valkenburg naar Sittard op 22 november 2019

                                                     Kerstsferen

Omdat wij nog "maar" 80 Pieterpad kilometers te gaan hebben en het einde dus in zicht komt, besluiten we om dit jaar nog één traject te doen. Aangezien we bijna uit Zuid Limburg zijn en in Valkenburg alles al in kerstsfeer is, gaan we van Valkenburg naar Sittard lopen. Een traject van 22 km. Maar........we hebben in de loop van het Pieterpad gebeuren begrepen, dat in het jaar nadat wij van Valkenburg naar de St.Pietersberg hebben gewandeld. Het officiële eindpunt is verlegd naar de groeve en het eindpunt dus 1.1 km verder is komen te liggen.
We besluiten om een nachtje in een B&B te gaan en dat zaterdag de 23ste dat nog een keer er bij te lopen. Want dat kunnen we natuurlijk niet verkopen om dit stukje dan niet te hebben gelopen:)

Maar eerst vandaag weer overleven:). Vol goede moed gaan we met de bus naar het startpunt, maar aangezien dat niet helemaal duidelijk is, hebben we er al 3 km op zitten voor we het beginpunt hebben....ja, dan wordt het zo weer een stukje langer wandelen.
We lopen dus terug naar Sittardvanuit Valkenburg, zonnetje erbij lichte wind in de rug. We lopen onder de snelweg door en al gauw zien we het golvende landschap van Limburg om ons heen.
We komen langs en door een mooi herfstbos het Ravensbos.

Het is toch altijd weer betoverend al die mooie kleuren, zeker nu de zon schijnt. De wegen door het bos zijn wel erg glibberig omdat de dagen hiervoor het toch flink geregend heeft. We moeten goed uitkijken om niet uit te glijden, want dan ben je letterlijk en figuurlijk goed nat met nog zoveel kilometers voor de boeg.
 Het weer is prachtig we hebben onze vesten uit. Als we het bos uitkomen merk je dat de wind toch wel fris is en de vesten weer aan moeten. Even later lopen we langs een groot uit hout gesneden beeld van een haas die aangeeft dat we in het Groot Haasdal zijn aangekomen. En in de verte zien we dan de watertoren van Schimmert aan de horizon gloren. We laten Schimmert links liggen en gaan richting Terstraten  waar je dan toch wel de Duitse invloeden terug ziet in de huizen.
 Daarvandaan lopen we weer over wat open vlakten, maar verdwijn je ook wel weer tussen hoge wallen. Vlak is het hier eigenlijk nooit. We zien in de verte deels een grindgroeve en er schijnen er twee te zijn, waar we precies tussen door lopen.
Onderweg hebben wij samen nog even een akkefietje met mandarijnenschilletjes over hoe wie wat weggooit, maar dat gaat echt nergens over, dus dat laat ik maar achterwege:). Na de grindgroeven lopen we weer door zo, n Grubbe dat is zo, n holle weg met aan weerzijden steil oplopende wanden, vroeger dreven ze daar het vee wel door. Ze zijn ontstaan door uitspoeling van de lemige grond. Inmiddels zijn veel van die Grubben geasfalteerd om verdere erosie te voorkomen. Onderweg zien we ook veel uit hout gesneden uiltjes op paaltjes langs de weg en ook een Korenwolf, een veldhamster die alleen in Nederland voorkomt in Zuid-Limburg.
We gaan bij Spaubeek over de snelweg heen lopen richting Kasteel Terborgh waar we een gezellige eetgelegenheid binnen gaan om te lunchen. Tjonge, voel ik toch wel weer wat blaarvorming. Lekker, even rust voor mijn voeten. Ondertussen komen en gaan er mensen, we zien ook andere Pieterpadters. Het een mooie gelegenheid zo op het landgoed en lekker gegeten!
We schieten lekker op, we zijn over de helft in ieder geval.

Als we verder gaan richting richting Puth en aan de bosrand komen zien we twee dames voor een Pieterpad wegwijzer staan en daar maken we even van elkander gebruik om een foto te schieten om dan vervolgens weer ieder onze eigen weg te gaan.
We lopen een stukje door het bos en komen bij de De Wanenberg. Deze bestaat uit hellingbossen, een wijngaard en een heemtuin vlakbij Windraak. Dat het een hellingbos is merken we aan de trap die we op moeten om bovenaan weer langs een akker verder te kunnen. Wel afwisselend allemaal, het is een mooie route en ook het mooie weer speelt mee. Prachtig, mooie vergezichten en zo komen we in de buurt van ons eindpunt.
Maar eerst de Kollenberg nog afdalen. Bovenop de Kollenberg staat de St.Rosakapel. De beschermheilige van de stad Sittard.

De Kollenberg aflopende komen we de zeven voetvallen( zeven kapelletjes met afbeeldingen over het leven van Jezus) tegen. Elk jaar wordt hier een processie gehouden tot aan de St.Rosakapel. De heilige st. Rosa is heilig verklaard door de paus en leefde in Lima Peru. Maar doordat in tijden van een dysenterie-epidemie in Sittard opgeroepen werd om tot haar te bidden en deze epidemie stopte werd deze kapel voor haar gemaakt.
Dan lopen we Sittard in en gaan we richting het station om de bus terug naar Valkenburg te nemen. Daar zakken we op een terras om een hapje te eten.
We hebben uitzicht op de kerstmarkt, waar het niet echt druk is:)

Nog 58 km van het Pieterpad te gaan.

 

Van Montfort naar Sittard op zaterdag 26 oktober 2019

                                                          Duvelsekei

Na een uitgebreid ontbijt in ons hotel, checken we uit om toch nog met ondanks onze pijntjes van gisteren aan het volgende traject van het Pieterpad te beginnen. We rijden met de auto naar Montfort waar we gister geëindigd zijn. Bij de Catharinakerk, die ziet er strak uit en `t Kefée zit ane kerk`, daar is het nog te vroeg voor.
We hebben alweer mooi weer en als we het dorp uitlopen zien we rechts Kasteel Montfort gebouwd in 1260 liggen. We lopen een weids landschap in, mooie rechte lijnen. Akkers en bomen rijen. Meestal vind ik weidsheid wat saai, maar ik verwonder mij over de prachtige diversiteit aan kleuren in de verschillende vakken.


Het lijkt wel kunst. Ik kan het niet goed vastleggen met mijn camera. De zon speelt mij parten. Halverwege het lange pad langs deze akker ligt een " Duvelsekei  ons W.C.L" en als ik het boekje erbij pak, snap ik het. Deze kei ligt hier omdat dit uitzicht geeft over de akkers van Grootbroek, ooit een moeras en nu een Waardevol Cultuur-Landschap. Ik begrijp het volkomen, het is een prachtig landschap. Ook zie ik weer mooie paddenstoelen, maar dat houdt nu toch maar even op. We lopen langs het dorpje Echt richting een ander dorpje wat Slek heet.
Vlak daarvoor zien we een monumentje van "De schat van Pey" daar zijn Romeinse munten gevonden uit de 5e eeuw. Fotomoment, maar weer schijnt die heerlijke zon achter mij en heb ik ongewild een selfie:). We zijn inmiddels aan een pauze toe, eigenlijk mijn voeten, de pleister even goed doen en dan een bak koffie doen ons goed.
We lopen verder richting het IJzerenbosch een natuurgebied in ontwikkeling en vervolgens lopen we richting de Duits-Nederlandse grens en op dit punt is Nederland op zijn smalst. Maar 6.7 kilometer. Bij grenspaal 309b.
Tijd voor ons om dit in beeld te brengen. 

 Vanaf die plek lopen we een stukje over de grens en komen we door een Duits Ortschaft Isenbruch
Nou, dat lijkt wel uitgestorven, we zien hier op de zaterdagmiddag gewoon helemaal niemand...geen beweging! Heel apart.
Er valt niets te beleven, dus lopen we gewoon door. We lopen een stukje in Duitsland. We komen al mooi richting Sittard, passeren grenspaal 307/308 en als we de brug oversteken zijn we weer in Nederland. 
Dan zien we in de verte de 17e eeuwse Dominicaanse St. Michielskerk en eindigen onze tocht op de markt in Sittard. We besluiten een portie kibbeling te nemen voor we aan onze terugreis beginnen.
Lekker... Nu naar het station.
We pakken de trein naar Roermond, waar we moeten overstappen op de bus naar Montfort. Daar aangekomen zien we de bus net wegrijden voor onze neus we zwaaien, maar de chauffeuse draait het busstation af en moet stoppen voor het verkeerslicht, we vragen door het raampje of we kunnen instappen. Ze is niet over te halen en wij moeten vervolgens gewoon een uur wachten. Met die wetenschap vinden we deze buschauffeur bijzonder klant onvriendelijk. Balen.. we leggen ons er in eerste instantie bij neer, maar René zoekt wat op zijn telefoon en vind een andere route. We gaan nu eerst met de trein naar Echt en stappen daar op de bus naar Montfort. Waarschijnlijk op de zelfde bus, waar we nu niet in mochten stappen. En ja hoor.. lachuh... we lopen richting de bus, die daar nog 5 minuten moet wachten en de bewuste chauffeuse ziet ons van het station komen en stapt de bus uit. Doet alsof ze ons niet ziet en wij stappen de bus in. En vervolgens moet ze ons alsnog, zonder enige woordwisseling op de plek van bestemming uit laten stappen. Geweldig toch? Hahaha.
We stappen onze auto in en rijden weer naar huis met weer 21 kilometer in de benen.

                                              Nog 80 km Pieterpad te gaan !!


 

Van Montfort naar Swalmen op vrijdag 25 oktober 2019

                                                       Inside information!!


Dat wij vandaag weer in de omgekeerde richting lopen, heeft een speciale reden. Want als wij "op tijd" terug zijn gaan we nog even bij de winkel van Max Verstappen kijken. René is nogal fan van de formule 1 races en dan kunnen we dit eigenlijk niet overslaan.

Maar eerst met de bus naar Montfort, daar moeten we dan toch weer eerst voor met de trein naar Roermond. Die halen we net, dolblij natuurlijk, maar om vervolgens naar Montfort te kunnen moeten we jammer genoeg tijd verdoen met het wachten op de bus.
Maar eenmaal in Montfort zoeken we naar het beginpunt en kunnen we eindelijk starten aan het wandeltraject van 21 km.
We gaan door een klaphek en belanden dan in de natuur. Heerlijk!
We hebben prachtig weer, het zou vandaag nog 20 graden worden. Dat voelt nu direct niet zo, maar dat is juist wel fijn.
We lopen in een lange rechte lijn en op een geven moment zie ik toch weer mooie paddenstoelen. Eigenlijk was ik wel klaar met paddenstoelen te fotograferen, maar hier stonden toch zoveel mooie grote Vliegenzwammen, ik kon het niet aan mij voorbij laten gaan. Onvoorstelbaar veel! Het houdt natuurlijk wel op, dus hupsakee weer verder! Maar het is wel indrukwekkend. Links en rechts van het pad, we lopen er mooi tussendoor.

 
 Aan het einde van het pad komen we grote stenen tegen met daarop romeinse munten afgebeeld. Van verschillende keizers. Ten teken dat hier Romeinse munten zijn gevonden. Ook wel even weer een kiekje waard:) 
 
Het is warm inmiddels, de vesten zijn uit. We treffen het met het weer en vele wandelaars met ons.
We komen min of meer door St. Odiliënberg en gaan dan linksaf de brug op over de Roer in het Roerdal. Hier heb je een prachtig uitzicht op de basiliek van Odiliënberg.
We lopen door en komen door het dorp Melick, in de Romeinse tijd heette dit dorp Mederiacum.
We lopen door een wisselend landschap. bossen akkers, wel mooi. Op een gegeven moment passeren we de IJzeren Rijn, een oud stuk spoorweg wat deel uitmaakt van  van de verbinding tussen Antwerpen en het Ruhrgebied. Het schijnt dat Nederland en België nog steeds bakkeleien over deze spoorwegverbinding, vandaar dat het er ondanks de erbarmelijke staat van dienst nog steeds ligt.
In Spik nemen we even een kleine lunch, daar stappen verschillende andere Pieterpad wandelaars binnen. Het is druk, we volgen al gauw een ander stel en halen weer eens wat in, grappig.. het blijken Achterhoekers te zijn die met de laatste etappes van het Pieterpad bezig zijn. Toch gaan we na wat korte gespreksmomenten ieder weer apart verder op eigen tempo.
We komen langs een mooi bos in een oude Maasbocht. Het gebied wordt begraast door Galloways staat er in het boekje en dat hebben we geweten, want we moesten er tussendoor, wat toch altijd even spannend is haha.. 

Bij Maalbroek verderop lopen we door een stuk bos en komen dan bij een heel smal pad langs een akker. De Spickerbroeklossing. Het is glibberig en aan beide zijden zit prikkeldraad. je moet achter elkaar lopen en zeker kijken waar je je voeten neerzet. Als we dan rechtsaf slaan lopen we richting een kasteel boerderij Zuidewijk Spick.
We worden ingehaald door een tractor die verderop de ingang van deze boerderij inrijd en parkeert. De boer staat ons min of meer op te wachten en heeft blijkbaar zin aan een praatje en wanneer René zijn kant op loopt en ik al foto`s makend ook, maken we kennis met deze kasteelheer.We hadden een mooi gesprek, over de boerderij, het onderhoud, de bewoners en natuurlijk over het Pieterpad, de boer had de idealistische Toos en Bertje nog gekend en toen was het nog wel positief vond hij. De mensen die erna de organisatie over hadden genomen waren aardig commerciëler volgens hem. Maar dat is inside information.
Ook had hij nog een anekdote over het smalle pad, wat door de zware klei bij nat weer nogal onbegaanbaar was. Er zat ooit een vrouw met lange blonde haren vast in het prikkeldraad na een val. Zij hadden hulp gezocht en hij had gevraagd of hij een schaar zou ophalen. Dit was niet de bedoeling van de vrouw, maar ze waren wel een half uur bezig geweest om haar haren uit het prikkeldraad te halen. Ondertussen mocht ik wat foto`s op het terrein maken. Het was een mooie ontmoeting.

Dan lopen we door een stukje bos, waar duidelijk bevers aan het werk zijn gezien de bomen, we hebben er geen een gezien jammer genoeg. We lopen richting   Boukoul. Toch nog even een selfie, die hadden we nog niet:(
Dan worden we plotseling omringt door een hele kudde schapen, geweldig gewoon. Ik kon ze mooi fotograferen. Super mazzel.

Als wij dat eenmaal gepasseerd zijn lopen we richting ons eindpunt, maar eerst nog kasteel Hillenraedt. Oogt wel erg royaal, maar ligt grotendeels achter de bomen. 
En dan komen we aan in Swalmen, wel wat kleine pijntjes, waardoor we ons afvragen of we morgen nog wel een tweede traject kunnen doen. We zien wel, we zijn blij dat we de auto zien en..............................


we zijn nog op tijd voor de winkel van Max:)                                                  



Nog 101 km Pieterpad te gaan!