Van Winsum naar Groningen op 21 november 2015

  Het weidse Groningen!

We hebben een hotelletje geboekt in Paterswolde, niet toevallig hoor..., maar we willen het laatste stuk Pieterpad wat er nog in de Provincie Groningen gelopen moet worden nu gaan doen.

Dit, omdat we Groningen achter ons willen laten. Het is erg vlak en op zich tot nog toe wat aan de saaie kant, maar misschien valt dit stuk mee.


Ik heb zelf nog een doel. De cameratas. Mijn cameratas is stuk en ik heb altijd wat last van de wat smalle schouderband en dus last van mijn schouder.
Nu heb ik een tas te leen van Dirk, iemand die ik tegenkwam op een verjaardagsfeestje, om zijn tas uit te proberen. Het is ook een schoudertas, maar met een brede band en je kunt hem zo van je rug naar voren schuiven en je camera er uitpakken, zonder je tas af te moeten doen. Handig:) 
 Bedankt Dirk.

Dus vrijdagavond naar Paterswolde, ik had het diner bij het hotel niet bijgeboekt, dus geen plek aan tafel, maar ik had gegoogeld en een cafetaria met goede reviews over een superburger gevonden, stukje lopen het dorp in.

Dus koffer in de kamer gebracht en op richting centrum. Maar dat was toch nog wel verder dan gedacht. De burger was overheerlijk het bord was goed gevuld en wij erbij. We hadden het beiden niet op. Beetje verontschuldigend dat wij geen Groningse porties gewend waren, worden we op de vingers getikt door de kok, dat we in het uiterste puntje van Drenthe zijn.

hum hum, hebben wij dat!

Goed dat we nog even moeten bewegen na zo`n zware hap, maar René krijgt van zijn gewone schoenen toch weer last van een blaar. Blijkbaar is onze wandeling toch net te lang geweest.

Eenmaal terug nemen we nog even een afzakkertje in de bar en duiken dan in bed om uitgerust morgen aan onze wandeltocht te beginnen.

Zaterdag 21 November gaan we na een heerlijk ontbijt met de auto richting Winsum. De zon schijnt, ondanks dat er slecht weer gegeven is. We hebben een regenjas en paraplu mee. De voorspellingen zijn niet zo best.

Terwijl ik in de auto zit, zie ik het landschap aan mij voorbij gaan en dat belooft weer een tocht met vele vergezichten te worden. Het weidse Groningen.

We zijn in Winsum en gaan op zoek naar het startpunt. We herkennen een kerkje en een molen, tenslotte zijn we hier al eens geëindigd. We lopen nog een bekend stukje en zo langs het Winsumerdiep, langs sportvelden. De F-jes voetballen denk ik. Het is nog vroeg en dat zijn meestal de tijden voor de F-jes toch? Arme ouders!

Het boekje wijst ons richting een hek, waar we overheen moeten klimmen om het weiland in te gaan.

Dat doen we, maar na een tien meter beseffen wij dat het wel veel geregend heeft. We glibberen en op een gegeven moment had ik het gevoel dat ik aan het wadlopen was. Zo nat. Tjonge, wat kan je dan blij zijn met goede schoenen zeg.

Dit duurt best wel even, want uitglijden willen we niet, want dan ben je zwaar de klos. Het paard wat we tegen komen in het weiland maakt zich snel uit de voeten. En dan om heel eerlijk te zijn ben ik blij weer op de verharde weg te staan... en de route loopt ook over deze weg verder richting Garnwerd. Daar zijn we nog niet hoor eerst zien we in de verte nog van alles haha, want het is hier inderdaad gewoon weer erg weids. En dan slaan we voor Garnwerd af en lopen langs een dijk verder.

Het is nog vroeg en we zien op een gegeven moment groepjes mensen het land in gaan en als we dichterbij komen, zien we geweren. De jacht gaat beginnen, waarop? Ik zie alleen maar een plat leeg weiland. Maar blijkbaar zit er toch iets in de grond, wat beter het koppie maar onder het maaiveld kan houden, want het ziet er niet best voor ze uit.

Hazen waarschijnlijk! Ahhh zielig...

Jullie zien, de tas van Dirk is al heel wat keertjes goed van pas gekomen.

 Er komt een dikke bui aandrijven, daar komt dan toch het slechte weer langzaam maar zeker onze kant op. We maken voor de zekerheid op de Wetsingersluis toch even onze "selfie", want de camera zal wel even in de tas blijven nu. Terwijl ik voorlopig even mijn laatste zo`n weidse foto maak, wordt René aangesproken door een Chinees ogende man en die vraagt of hij hier bekend is. Nou dat niet echt en de man vraagt of hij weet welke kant op de seashore is. Inmiddels sta ik er weer bij en heb net een fotogemaakt van de dreigende lucht die eraan komt en we wijzen de kant van de donkere lucht op. Die kant op volgens ons..... Ik vraag waar hij vandaan komt en hij zegt uit China, nou ik laat het maar zo, maar hij was op de fiets, dus hij heeft vast tussen China en hier een tussenstop in de buurt gemaakt. Ondanks de zwarte lucht knikt hij vriendelijk en in zijn mooie fluwelenjas fietst hij de regen in. Zelf maar weten dan. Wij lopen richting Oostum en als we het kerkje van Oostum naderen, besluiten we toch om daar even te pauzeren en de ergste regen  over te laten trekken.

Na ons broodje(onderdeel van ons heerlijke ontbijt van het hotel), doen we onze regenjas aan, want het wordt iets minder maar is denken wij voorlopig niet voorbij. Blijven staan is geen optie.

Inmiddels krijg ik in de gaten dat ook de tas van Dirk zijn nadelen heeft. Mijn schouder begint inmiddels wat pijnlijk te worden, maar ik kan niet wisselen van schouder blijkt, want dan werkt het principe van de tas niet meer.

Het wordt dan duidelijk dat deze tas de oplossing ook niet gaat worden.

Kanjer die ik ben haha, verzet ik mij(moet wel) en gaan we met de regenjas aan verder. Het fotograferen houdt even een beetje op. Ik heb ook de regenjas over de tas en lijk wel een beetje op de gebochelde van de Notre Dame. Maar niemand kent mij hier en ik ben inmiddels ook onherkenbaar!

Na lange wegen naderen wij de stad Groningen. De regen stopt er bijna mee en wij moeten wachten bij een draaibrug over het van Starckenborgkanaal, er passeert net een groot binnenvaartschip.

Dan regelen wij onze regenjassen weer in een tasje en komt natuurlijk de camera weer tevoorschijn en taaadaa.. weer een paar kiekjes.

We zijn blij Groningen binnen te kunnen lopen, maar worden meteen geconfronteerd met denk ik vrije kunst

Ik noem hem lulhannes, excuus voor mijn taalgebruik, maar dit is het eerste wat in mij opkomt.

Wat de bedoeling er van is, we weten het niet, maar we hebben niet de puf om dit te onderzoeken.

We lopen verder over de Paddepoelsterweg, blaas vol en naarstig op zoek naar een beschut plekje. En hoppa gelukt. Nu de laatste loodjes, we voelen de benen al weer flink. In de verte zie je de beroemde toren van Groningen. Hij ligt niet echt in de route, maar ik moet er toch even naar toe.

We  komen in het park Selwerd uit en langs het water zien we plotseling een begraafplaats. Graven tussen de bomen, op de kant/wal bij het water. Best apart.

Uiteindelijk lopen we onder het spoor door het Noorderplantsoen en lopen de stadsbebouwing binnen. Zo zie je Groningen eens niet vanaf het station.

En dan uiteindelijk de Martinitoren

 Het is ons einddoel en nu op zoek naar een eettentje voor iets hartigs.

We belanden in een stampvol grand café, met onze uitrusting(denk aan de modder schoenen) en zitten bovenin aan een krap zijtafeltje te genieten van onze welverdiende lunch.

 We komen weer wat bij en gaan op weg naar het station, vanwaar wij met de bus weer richting onze auto in Winsum moeten.

De bus laat nog een poosje op zich wachten en ondertussen nemen we een bakkie bij Starbucks. René komt terug met zo`n enorme lompe mok cappuccino , dat een half uur later in de bus de cappuccino mij bijna de neus weer uit kwam. Misselijk dat ik werd..

Maar niet getreurd we hebben weer 19 km van het Pieterpad in de benen en beseffen in de auto terug dat onze missie van vandaag gelukt is.

Nog maar 323 km Pieterpad te gaan.

Van Groesbeek naar Gennep op 31 Oktober 2015

        Het lijkt wel een sprookje!

Het is Oktober en prachtig mooi herfstweer. We hebben van laatst lekker gewandeld op Ameland en na weer eens blaren bij René, heb ik hem eindelijk over kunnen halen om ook eens fatsoenlijke wandelschoenen te kopen.

Inmiddels zijn ze ingelopen en hoppa..klaar voor een stuk Pieterpad. Niet de langste meteen, maar die bij Groesbeek is 15 km en dat is denk ik nu wel weer te doen.

We wilden eigenlijk een hotelletje pakken, maar die zaten in de buurt van Groesbeek eigenlijk allemaal vol. Dan maar een dagje op en neer.

Zaterdagmorgen om kwart over zeven zaten we in de auto. Het was mistig en dat gaf wel een serene rust zo s`morgens vroeg als je op de A50 over de Veluwe rijdt. Je rijdt dan tussen geweldige kleuren prachten door terwijl de mist langzaam optrekt en de zon langzaam tevoorschijn komt.

Ik heb mijn camera natuurlijk bij mij en René is de proviand voor onderweg toevertrouwd.

Ik heb mijzelf beloofd om niet meer voor elke paddenstoel neer te knielen met mijn camera, want dan gaat de dag waarschijnlijk erg lang duren." Ik ben benieuwd zegt René" Hij heeft er blijkbaar weinig vertrouwen in hahaha..

We zijn om half negen in Groesbeek en de zon komt achter de molen op. Het is nog wel fris, maar toch gaan we niet meer aan doen, het lijkt een zonnige dag te worden.We zoeken het beginpunt van de route en verdwijnen het bos in. Daar loopt een enkeling zijn hond uit te laten, maar wat een herfstkleuren zeg! Heel mooi, het lijkt wel een sprookje.

 Ik begin al meteen foto`s te schieten. We zien een soort van paddenstoel die we bij ons nog niet eerder gezien hebben en daar kniel ik dan toch even voor neer:).

Terwijl we verder lopen, komen we al kijkend tot de ontdekking dat er hier in vergelijking met De Dellen toch weinig paddenstoelen staan. En ligt dat nou aan de tijd? Is het seizoen al weer te ver? Of komt het, omdat het hier niet echt vochtig lijkt?

Maar niets van Vliegenzwammen of zo.

We lijken alleen in het bos, het is natuurlijk ook zaterdagmorgen vroeg. De meeste mensen houden weekend en slapen lekker uit.

We lopen langs mooie wallen terwijl de zon opkomt en vrij krachtig wordt. We hebben het niet meer koud.

Tijd voor een selfie. Dat blijft toch elke keer weer een uitdaging. We zien een bankje, waar we het toestel op kwijt kunnen en ja hoor een diep gat en daar gaan we op ooghoogte van de fotocamera instaan. Als Rene dan wat verder kijkt lijkt het gat wel op een dassenhol. Die schijnen hier ook veel voor te komen. Maar zien doen we die niet.Wel jammer.

En hoe verrassend, er worden weer meer foto,s gemaakt dan goed is en dat werkt elke keer weer op onze lachspieren.

We zien nog een aantal zwerfkeien liggen, er staat op vanwaar deze om en nabij komen. De meesten vanuit Zweden, maar er ligt ook een kei vanuit de Ardennen. Dat roept bij ons wel vraagtekens op. 

Dat de stuwwallen zoals de St.Jansberg en de Kiekberg stammen vanuit de IJstijd en het ijs de stenen vanuit Zweden heeft meegevoerd is wel aannemelijk, maar zwerfkeien vanuit de Ardennen? In tegengestelde richting? Nee, die zijn hier anders gekomen denken wij. 

De zon tussen de bomen door, de mooie heldere kleuren en contrasten zorgen dat ik elke keer weer achterblijf om foto`s te maken. Het vertraagd enorm, maar René staat  (meestal )geduldig te wachten. Hij is het gewend.
We zien nog een Pieterpad wegwijzer waarop precies staat hoeveel km het elke kant op nog is.
Nou best veel :), gelukkig hoeven we dit niet binnen een bepaalde tijd te doen.

Het is gewoon prachtig om te zien. Ja de foto`s zeggen meer dan dat ik kan verwoorden.

Er zijn ook drie kleine stuwmeertjes en die liggen in diepe dalen. Het is wel een mooi afwisselend bos.

 

Dan lopen we langs de Nederlands/Duitse grens en zakken voor een lekkere bak koffie met een flink stuk Christoffelsvlaai bij restaurant  De Diepen neer. Ook lekker!

Dan lopen we nog een aantal kilometers over de grensweg. links ligt het Duitse Reichswald en links liggen Nederlandse akkers. Aan het einde van de weg gaan we linksaf de vlakte op. We belanden op de open vlakte en lopen tussen de akkers door. De weg is als een lange rechte lijn en heel in de verte zal Gennep liggen. We zien dat er in de weilanden heel veel ganzen staan. Maar dat is ons niet geheel onbekend, dat zie je bij ons in de buurt ook wel.

Op een gegeven moment lopen we over de Horsesstraat en na een poosje begrijp ik het wel. Langs deze weg zijn veel paardenhouders blijkbaar. Ik lok er nog gauw eentje en maak nog even een kiekje. 

We zijn er wel een beetje klaar mee. De weg is lang, beetje saai na al die mooie bossen en het is ook nog warm.

We zijn blij als we Gennep inlopen en op het eindpunt aangekomen zijn.

Nu zien we midden in Gennep nog een ooievaarspaar boven op de kerktoren zitten en voor we richting de bus gaan kijken we nog even wat dichterbij. We zien ook dat ze in Gennep wel een bijzondere straatversiering hebben. Grappig!

En daar is de bus. Op naar Nijmegen, waar we weer over moeten stappen naar Groesbeek, waar onze horse-krachten staan:).

En nu nog "maar" 342 km Pieterpad te gaan:)

Van Groningen naar Zuidlaren op 2 Mei 2015

Waar is het feestje? ...Hier is het feestje!

 

We hebben een weekendje Haren geboekt en op de een of andere manier doet mij dat meteen denken aan dat facebook debacle, wat vorig jaar hier plaats heeft gevonden. Haren zal er ongetwijfeld onlosmakelijk mee verbonden blijven.

Ons feest zal vooral op het Pieterpad plaatsvinden, we logeren in Haren en we gaan wandelen van Groningen naar Zuidlaren. Zo`n 21 kilometer en de route loopt pal voor ons hotel langs. Grappig!

We gaan eerst lekker eten na aankomst en overnachten in ons hotel. het hotel oogt nogal oubollig, maar alles is aanwezig en het eten is goed, dus... ach prima toch?

Na het ontbijt de volgende morgen gaan we op pad, we hebben ontzettend geluk, want het is super mooi weer. De zon schijnt en het wordt gewoon 20 graden. We vertrekken met ons vest aan richting de bus richting Groningen.

Eenmaal in Groningen vinden we het startpunt en lopen in eerste instantie langs het Noord Willemskanaal terug richting Zuidlaren.

 Er wordt geroeid door jonge mensen, studenten denken we. Tenslotte wonen hier gigantisch veel studenten. Wel grappig, want er zijn hele lage bruggen over dit kanaal en pal voor die bruggen gaan de roeiers plat achterover en drijven in volle vaart onder deze bruggen door. Je mag geen brug vergeten, want anders verongeluk je. Langs de route op het fietspad waar wij ook lopen fietsen diverse coaches met megafoons mee. Leuk om te zien!

 

We lopen inmiddels op een wat rustiger stuk natuur en daar liggen  allerlei woonarken en ziet er vrij en hier mag alles uit. Er ligt van alles en ieder heeft zo een pracht eigen stuk land erbij geronseld. Mooi wonen!

Het ziet er idyllisch uit, mooi zo dichtbij de grote stad. Echt een schilderachtige plek.

 

We zijn trouwens niet de enige wandelaars, we halen af en toe wat mensen in en later komen we ze dan ook weer tegen. Ongeveer 4 verschillende stellen mensen. Grappig, allemaal mensen die hetzelfde plan hebben voor dit weekend:)

Rechts hebben we dan een stukje heide en daar lopen kleine paardjes. Volgens mij geen pony`s:) en aan de oever een reiger. En na twee foto`s, ja hoor! Kaart vol! Sh...en natuurlijk geen nieuwe bij mij. Het verbaasd René niets? Dat begrijp ik dan weer niet.:(.

Nou ja, al lopende de foto`s van ons laatste weekend aan zee gewist, die staan toch al op de computer. En uiteindelijk kon er weer wat geknipt worden.

 

We lopen langs een wat kronkelig pad en zien op het brugje het Paterswolde meer in de verte en molen de Helper. We hadden geen idee dat er zoveel water zo pal onder Groningen lag.

Dan komen we in de buurt van ons hotel in Haren. Wel handig, scheelde al weer moeilijk doen om te plassen.

We lopen Haren vervolgens door en zien dat dit toch wel een echt rijkelui`s plaatsje is. Grote huizen, ware landgoederen zeg maar. Veel achter grote hagen. Ook denken we nog even aan of hier dan ook dat "facebook feestje" zou plaatsvinden. Er is hier vast veel achter de oren gekrabd.

Vervolgens lopen we Haren uit en komen weer in een gezellig stukje natuur, maar eerst voor we verder lopen gaan we een bakkie doen aan het water "De Wolddelen". Het maakt deel uit van een klein natuurgebiedje waar het echtpaar Saskia en Hein hard voor gevochten hebben om dit in stand te houden. Het is ze gelukt en er staat ergens een standbeeld, maar dat hebben wij niet gezien. Wij hadden wat meer belangstelling voor rust, koffie en een lekker stuk appelgebak. De andere lopers ook trouwens, want er zaten/kwamen drie van de vier stellen binnen.

 

René voelt de eerste pijntjes, blaren? We zijn 10 kilometer op pad. Ik bied hem natuurlijk van alles aan..blaarpleisters, gewone pleisters...kusje erop?

Maar eigenwijs dat hij is, nee hij wil niets. Is niet nodig hahaha!

 

We stappen weer vrolijk op en vervolgen onze weg.

Op een gegeven moment moeten we een trap op en komen dan bij de metalen spoorbrug Onnen. We staan erop en ik maak nog even een foto van een langs razende trein. De conducteur was in een gezellige bui, zwaaide en liet de claxon even horen. Leuk! 

Als we over het spoor zijn gaan we over de dalweg, deze gaat over in het tranendal. Ik vind het persoonlijk niet om te huilen, maar wel weer een mooi stukje natuur.

De Appelbergen over. Hier blijken 34 verzetsstrijders gefusilleerd te zijn, wat dan natuurlijk wel weer heel verdrietig is.
Dan lopen we richting het Noordlaarderbosch over de lange Duinweg en steken dan de provinciegrens tussen Groningen en Drenthe over.

René begint nu toch wel erg veel last te krijgen van zijn voeten. Gelukkig naderen we het eindpunt, maar we zijn er nog niet.















We gaan nog even een zijpad in om de geografisch hoogstgelegen hunebed De G1 te bezoeken.

 

 

 

Ook maken we nog even een "selfie"zoals gewoonlijk! Toch resulteert dat elke keer weer uit in gedoe, heb ik dan, fotograaf die ik ben, de juiste tijd ingesteld en o jee, hoeveel foto`s worden er nu uiteindelijk gemaakt?

Eigenlijk gaat het nooit zonder een flinke bulk foto`s.

Lachen toch? René?

 

Hoe is het met je blaren?

Uiteindelijk achter een biertje met de veters los op de Brink in Zuidlaren!
Wel goed denk ik!

 

En nu nog "maar" 357 km Pieterpad te gaan:)