Van Millingen a/d Rijn naar Braamt op 1 Maart 2014

Zo.. een nieuw jaar, nieuwe kansen.
We maken er een weekendje uit van om nog een stuk Pieterpad te lopen.
Vrijdag de 28 e arriveren we in ons hotelletje in Zeddam. Zeddam ligt precies tussen twee trajecten van het Pieterpad in. Dit traject van 24 km en als het allemaal een beetje meezit, zouden we nog op zondag het andere traject van 19 km kunnen lopen haha!

Bij de balie van het hotel wordt ons verteld dat er een shuttle dienst rijdt, voor mensen die het Pieterpad lopen, omdat er in het weekend nauwelijks openbaar vervoer is. Even denk ik dan aan een soort van ruimte veer met schietstoel, maar nee het is gewoon een auto die ons een stuk op weg helpt. Dat is mooi natuurlijk. En snel.

En slim als we zijn, geven we aan dat we niet naar Millingen willen, maar naar Pannerden aan de overkant van het veer. Dat scheelt een eind rijden en een tochtje met het veer. En levert maar 250 meter Pieterpad op.
René heeft de route keurig uitgeprint.

Mooi geregeld dus lekker op tijd weg morgen.
Eerst nog een bakkie doen , wat internetten etc.. lekker vroeg ons nest in en dan....wordt ik s` nachts om 3 uur wakker omdat er gewoon iemand, het lijkt wel naast mijn bed, gaat staan douchen. De buurman vindt dat blijkbaar wel kunnen. Jeetje.

De volgende morgen 8.50 staan we klaar en worden we opgehaald door ons ruimteveer. We zeggen wat we willen en daar gaan we.

Morgenstond heeft goud in de mond:)

We worden bij het veer over de Rijn uitgezet en kijken of we ergens de bekende rood/witte merktekens van het pad kunnen vinden. Maar niet dus. We zoeken op straatnaam, maar niet dus. We staan op een dijkje en verderop staan twee mannen te ouwehoeren. Even vragen. Er wordt wat heen en weer gepraat en we komen op het feit dat wij uit Kampen komen en René zegt; het is natuurlijk wel jullie taak om de Rijn hier breed te houden mannen! Mmmmm zegt die ene; je bent wel streng, nou ja zegt René, als jullie het niet breed houden die rivier, dan zitten wij straks met natte voeten...
Aye Aye kapitein zegt die ene en tikt met zijn hand aan zijn hoofd.
We lachen, hij slaat nog net niet met de hakken tegen elkaar. De mannen lachen ook en weten het eigenlijk ook niet waar we moeten zijn.
We lopen dan richting Pannerden over een weg, waar flink gesjeesd wordt en met de printjes in de hand komen we nog steeds geen PP=Pieterpad tekens tegen.

We moeten naar het water zien we op de kaart en we duiken dan een pad richting de Rijn in.
We lopen ons suf te zoeken, zien nergens de PP-tekens, niemand te zien, langs steenfabrieken(wordt in de route wel over gesproken), maar blijkbaar zijn er meerdere.

Opeens na om en nabij 4 km verder zien we plotseling fietsers ergens weg komen en zien wij het licht. Wij erop aan en wat blijkt, we hadden bij het voetveer i.p.v. het auto veer afgezet moeten worden. Zucht...
Eindelijk zien we de eerste tekens. Jammer van die 5 km, we zijn veel tijd en energie kwijt aan het zoeken.

Maar inmiddels lopen we door een interessant gebied. Aan de Rijn heerst veel bedrijvigheid. Scheepvaart, maar langs de wal steenfabrieken te kust en te keur, ijzer en recycling. Een combinatie van natuur en industrie.
Vroeger was dit natuurlijk een ideale plek om zo dichtbij het water je fabriek te hebben, makkelijk om je producten te vervoeren.

Blij als we zijn duiken we eerst eens lekker in een koffietentje bij Tolkamer langs de Rijn om uit te rusten.
En daarna vol goede moed weer verder.

We lopen langs industrie tot het dorpje Spijk, en gaan daar landinwaarts. De zon komt erbij en de temperatuur wordt wat hoger.

Door het dorp, huizen versierd. Carnaval, vreemde figuren lopen en rijden rond. Op een gegeven moment lopen we op een weg het verkeer tegemoet. Komt er een auto aan, met iemand met een clownsgezicht achter het stuur.
Recht op ons af, dan denk je gaat die nog uitwijken? Moet ik een clownsfiguur serieus nemen? Oef.. Het? wijkt toch uit.
Gelukkig, weer overleefd. Al met al hebben we dit eerste stuk nu wel veel over het asfalt gelopen op doorgaande wegen. Eigenlijk niet echt Pieterpad waardig. Zouden die Toos en Bertje dit voor ogen hebben gehad?


Dan lopen we op de grens Nederland-Duitsland richting Montfertland. Een hoge heuvel waar Hoch-Elten bovenop ligt en wij naar toe gaan. We gaan van het asfalt af blijkbaar. Een steile klim brengt ons op onze tweede pauze.
Prachtig uitzicht vanuit Duitsland over Nederland.
Helemaal bovenaan in Hoch-Elten zelf is er achter de kerk nog een officieel  uitkijkpunt.
Een mooie gelegenheid trouwens om mijn nieuwe wandelschoenen te showen:)

 Die doen het goed trouwens, geen last van mijn knieholten en blaren onder mijn voeten. Moe inmiddels al wel wat natuurlijk, maar dat is wel gewoon na zo`n aantal kilometers.
Dan dalen we hard en komen in een bos, er schijnt ook nog een blote voeten pad te zijn, maar we komen niemand op blote voeten tegen.

Dan zie ik een flinke houtstapel en moet ons vaste fotomomentje maar eens even plaatsvinden. Met de zelfontspanner aan de slag.
10 seconden geef ik mezelf om achter een bos hout vandaan te komen.

Te laat!!!

Ietsje dichterbij dan maar:)

Dan het bos in, mooi een echt oerbos, weinig mensen. René houdt er wel van. De stilte vooral blijkbaar. We worden ook steeds stiller, maar of dat nou door het bos komt of het feit dat we moe worden en moeten klimmen en dalen door dit heuvelachtige geheel. Nee, geef mij maar wat water en weidsheid, het leven rondom de grote rivier, dat is dan toch wel meer mijn ding.

Op een gegeven moment zijn we weer de PP-tekens kwijt, lopen op de goede gok een stuk, niet goed, weer terug, vragen we iets aan een vage dame op een schichtig paard. Zij antwoordt in het Duits, wij in het Duits vragen, Pieterpad, Rot mit Weisse streifen? Ich weiss es nicht. Daar ging de schichtige dame met haar schichtige paard weer. Nou ja, dan een hardloper. Die baalde, want die werd natuurlijk door ons uit zijn ritme gehaald, maar die wist het ook niet. Dan maar op de bonnefooi.
Immer grade aus, en ja hoor. Goed gegokt. Weer PP-tekens. Pffft gelukkig, want om nou in zo`n groot bos te verdwalen als je inmiddels bekaf bent en eigenlijk naar een eindpunt verlangd!
Dan denken we er bijna te zijn, de hertenheuvel ligt voor ons de hoogste heuvel in dit gebied. 88 m. Ik sprint naar boven, om daarna uit te kijken over ons eindpunt, maar we komen erachter dat we minder ver zijn dan we dachten en nog zeker 7 kilometer tot het hotel moeten.
Nou, dan wordt het wel lastig. Mijn heup en knie gaan vrij pijnlijk worden en het begint nu wel zwaar te worden. René heeft ook wel wat klachtjes, maar die lijken mee te vallen.

Dan komen we eindelijk bij Braamt en lopen via de geasfalteerde weg richting Zeddam, nog 1,5 kilometer extra terug naar ons hotel.
Inmiddels wel weer klaar met wandelen, want de route is i.p.v. 24km lang, voor ons 30,5 km lang geworden. En de volgende keer gaat gewoon het boekje weer mee. geen slimme ideetjes meer, geen printjes, maar gewoon het juiste boekje:)

Het bed op onze kamer was meer dan welkom.
Wel veel calorieën verbrandt.
En nu nog "maar" 389 km Pieterpad te gaan:)

We zijn s `avonds lekker gaan eten en vanwege mijn heup en knieklacht besluiten we om op zondag niet weer 20 km te gaan lopen.
Wat ik nog wel even wilde gaan bekijken was de molen van Zeddam, waar we vanmorgen langs gereden zijn met de Shuttle-dienst:)

Zondagmorgen, stijf van de spierpijn, nog heb ik toch deze molen nog even gefotografeerd.


Wel de moeite waard.
Dan zoeven we weer lekker naar huis.
muziekje op, zonnetje in de auto, heerlijk!